Młody nauczyciel z prowincjonalnego miasteczka przyjeżdża do Warszawy z wycieczką szkolną. W przejściu podziemnym w centrum miasta spotyka swą żonę, która opuściła go jakiś czas temu, by w stolicy ułożyć sobie życie na nowo. To spotkanie mężczyzna próbuje wykorzystać do ożywienia przeszłości i powtórnego nawiązania nici porozumienia, która łączyła go z żoną. Próbę tę przegrywa. Dzieli ich przepaść. Kobieta bezpowrotnie przeszła już na drugą stronę – stronę metropolii z jej cynizmem i brakiem uczuć. Bohater błąka się więc w labiryncie korytarzy, daremnie szukając normalnego ludzkiego kontaktu.
Ten krótki telewizyjny dramat obyczajowy opowiadający o kryzysie wartości jest fabularnym debiutem Krzysztofa Kieślowskiego. Reżyser wykorzystał w nim swe wcześniejsze doświadczenia dokumentalisty, o czym wyraźnie świadczą niektóre formalne cechy filmu: zdjęcia robione ręczną kamerą, sposób narracji, montaż. Dzięki nim uzyskuje on w filmie obraz rzeczywistości chaotycznej i ulotnej, a perypetie bohaterów wydają się prawdziwsze, mocniej osadzone w autentycznym życiu. [PAT]
Rodzaj | Film fabularny – telewizyjny |
Rok | 1973 |
Gatunek | Film psychologiczny |
Produkcja | Polska |
Dane techniczne | Czarnobiały |
Czas trwania | 28 minut |
Scenariusz | Krzysztof Kieślowski, Ireneusz Iredyński |
Reżyseria | Krzysztof Kieślowski |
Obsada aktorska | Teresa Budzisz-Krzyżanowska (Lena), Anna Jaraczówna (babcia klozetowa), Andrzej Seweryn (Michał), Zygmunt Maciejewski, Jan Orsza-Łukaszewicz, Janusz Skalski, Wojciech Wiszniewski (nie występuje w czołówce) |
Fragmenty filmowe | 1 2 3 |
Informacje o filmie zostały opublikowane za uprzejmością i przyzwoleniem „Internetowej Bazy Filmu Polskiego” mieszczącej się pod adresem www.filmpolski.pl
Film ten podoba mi się ze względu na swój klimat. Brudne, szare przejście podziemne jakich wiele, wokół mnóstwo obojętnych sobie ludzi i w tym tłumie mężczyzna i kobieta, których coś kiedyś łączyło.