Świat ludzi anonimowych w swej pracy – krawców teatralnych, malarzy, modelarzy. Wykonują zadania bardzo ważne dla funkcjonowania teatru, ale pozostają w cieniu gwiazd sceny. Nie brak wśród nich bogatych i wyrazistych osobowości, identyfikujących się ze swoją pracą, pełnych poświęcenia. Jednak specyfika teatru jako miejsca prac rodzi szczególne napięcia i konflikty środowiskowe. Tak naprawdę to nie tylko ludzie zasiadający na widowni niewiele wiedzą o pracy szarych pracowników technicznych, często nie doceniają jej także artyści. Ale problem poruszony przez Kieślowskiego jest bardziej skomplikowany niż mogłoby się to wydawać po obejrzeniu początkowych scen filmu. Wszelkie przywileje, jakimi cieszą się w teatrze „prawdziwi artyści”, są już tylko marnym odbiciem dawnego kultu aktora. Pozostali, szarzy pracownicy świątyni sztuki zdają sobie sprawę, że ci wywyższający się wcale nie są w dużo lepszej od nich sytuacji – zarabiają niewiele więcej, są niepewni swej pozycji, ról, jakie otrzymają w kolejnym spektaklu, nurtują ich podobne problemy codziennego życia. Bohater filmu, Romek Januchta, jest uczniem technikum teatralnego. Rozpoczyna swoją pierwszą pracę w pracowni krawieckiej w teatrze. Jest przeświadczony, że uszycie kostiumu to nie „odwalenie” roboty, jak sądzi wielu jego starszych kolegów, ale udział w powstawaniu spektaklu, w tworzeniu sztuki. Szybko jednak przekonuje się, że miejsce, w którym przyszło mu pracować, ma niewiele wspólnego z jego wyobrażeniami o teatrze jako miejscu prawie magicznym. Jego starszy kolega, krojczy Sowa, nie ukrywający swych poglądów na temat kondycji teatru, popada w ostry konflikt z rozhisteryzowanym aktorem, panem Andrzejem. Teatralne organizacje społeczno-polityczne chcą wykorzystać Romka przeciwko Sowie.
Film otrzymał Wielką Nagrodę miasta Mannheim podczas Międzynarodowego Tygodnia Filmowego w Mannheim w październiku 1975, a także wiele nagród na festiwalach krajowych – m.in. Grand Prix IV Koszalińskich Spotkań Filmowych „Młodzi i Film” w 1976 roku. Nagrodę Główną w dziedzinie filmów telewizyjnych na III Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku w 1976 roku, na tym samym festiwalu „Personel” uhonorowany został także nagrodą dziennikarzy.
Rodzaj | Film fabularny – telewizyjny |
Rok | 1975 |
Produkcja | Polska |
Dane techniczne | Barwny |
Czas trwania | 66 minut |
Scenariusz | Krzysztof Kieślowski |
Reżyseria | Krzysztof Kieślowski |
Muzyka | Giuseppe Verdi „AIDA” w wykonaniu Orkiestry Teatru Wielkiego (Warszawa) |
Obsada aktorska | Juliusz Machulski (Romek Januchta), Irena Lorentowicz (pani scenografka), Włodzimierz Boruński (kierownik techniczny w teatrze, dawny znajomy ciotki Romka), Michał Tarkowski (krawiec Sowa), Andrzej Siedlecki (śpiewak Andrzej Siedlecki), Tomasz Lengren (krojczy Romek), Tomasz Zygadło (przewodniczący organizacji młodzieżowej), Janusz Skalski (kierownik pracowni krawieckiej), Krystyna Wachelko (dziewczyna w pociągu), Ludwik Mika (dyrektor teatru), Wilhelm Kłonowski, Jan Torończak, Jan Zieliński, Edward Ciosek, Henryk Sawicki, Waldemar Karst, Krzysztof Sitarski, Helena Kowalczykowa (ciotka Romka; nie występuje w czołówce) |
Kadry z filmu | 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 |
Fragmenty filmowe | 1 |
Informacje o filmie zostały opublikowane za uprzejmością i przyzwoleniem „Internetowej Bazy Filmu Polskiego” mieszczącej się pod adresem www.filmpolski.pl
Miałem podobne odczucia jak bohater tego filmu, gdy skończyłem studia i myślałem zbyt wzniośle o tym, co będę robił w życiu. Konfrontacja marzeń z rzeczywistością bywa bolesna…