[1991] Podwójne życie Weroniki

„Podwójne życie Weroniki” weszło na polskie ekrany opromienione sukcesem odniesionym na festiwalu w Cannes w 1991 r., gdzie Irţne Jacob otrzymała nagrodę za najlepszą rolę żeńską, a film – typowany przez dłuższy czas do Złotej Palmy – uhonorowano ostatecznie nagrodami FIPRESCI oraz jury ekumenicznego. We Francji, gdzie miał swoją premierę, odniósł także duży sukces kasowy, plasując się na 12 miejscu na liście frekwencji, zaraz za widowiskowymi produkcjami hollywoodzkimi. W programie canneńskiego festiwalu przedstawiono „Podwójne życie Weroniki” jako „prawdziwą i poruszającą love story. To opowieść o życiu, które kończy się, aby znaleźć dalszy ciąg w innym ciele i duszy”. Kieślowski dotyka w swym filmie tych sfer życia, które są poza zasięgiem jakichkolwiek miar i kryteriów racjonalnych. Wciąga nas w sferę metafizyki, która wpływa na nasze postępowanie. Dlatego nie zastanawiamy się, czy to możliwe, by żyły na świecie dwie identycznie wyglądające dziewczyny o tym samym imieniu, jedna w Polsce, druga we Francji, w dodatku urodzone tego samego dnia i odkrywające w sobie takie same zdolności. By los pierwszej był ostrzeżeniem dla drugiej i by ta druga – nic nie wiedząc o pierwszej – korygowała swoje postępowanie dzięki tym ostrzeżeniom, docierającym do niej w tajemniczy, nie dający się wyjaśnić sposób. „Podwójne życie Weroniki” to – jak zauważali krytycy – także ładna historia miłosna. Prosta, czysto zarysowana, inteligentna. „Cały flirt polega tu na budowaniu rebusów w nadziei, że partnerka je zauważy i rozwiąże. Mężczyzna zdobywa tu, lecz w taki sposób, by nie urazić ambicji wybranki. Kobiecie z kolei pozostawia się możliwość wyboru”. Istotny walor filmu stanowi także jego uroda plastyczna, wspaniałe, utrzymane w tonacji sepii zdjęcia Sławomira Idziaka oraz piękna, oryginalna muzyka Zbigniewa Preisnera. Tego samego dnia, o tej samej godzinie przychodzą na świat dwie dziewczynki. Jedna w Krakowie, druga w Clermont – Ferrant. Otrzymują takie same imiona, mają takie same zainteresowania artystyczne i są podobne jak dwie krople wody. Nic o sobie nie wiedząc czują się ze sobą związane… We Francji i w Polsce żyją dwie identyczne dziewczyny, Veronique i Weronika. Nie wiedzą o sobie nawzajem, Obie są utalentowane muzycznie, obie też mają kłopoty ze zdrowiem. Weronika mieszka w małym miasteczku, śpiewa w chórze. Nęka ją przeczucie, że jest z kimś w niezwykły sposób spokrewniona. Dziewczyna opuszcza swojego przyjaciela Antka i wyjeżdża do Krakowa. Bierze udział w przesłuchaniach i próbach chóru. Podczas manifestacji na krakowskim rynku Weronika spostrzega w autokarze wiozącym francuskich turystów dziewczynę, która wygląda identycznie jak ona. Nie dochodzi między nimi do spotkania, Francuzka odjeżdża fotografując manifestantów. Weronika wygrywa konkurs muzyczny. Kiedy wystąpuje po raz pierwszy w filharmonii, jej śpiew urywa się, pada na scenę i umiera. W tym samym czasie Veronique zaczyna odczuwać stratę jakiejś bliskiej osoby. Dowiedziawszy się o swojej chorobie serca postanawia zrezygnować ze śpiewu. W szkole, gdzie uczy muzyki, Veronique spotyka Aleksandra, lalkarza i autora bajek dla dzieci. Dziewczyna odbiera tajemnicze telefony, a potem serię przesyłek-sygnałów od kogoś, kto pragnie nawiązać z nią kontakt. Podąża ich śladem do Paryża, gdzie odkrywa, że ich nadawcą był Alexandre.

Informacje o filmie zostały opublikowane za uprzejmością i przyzwoleniem „Internetowej Bazy Filmu Polskiego” mieszczącej się pod adresem www.filmpolski.pl