Zaproszenie do zagrania młodego adwokata z „Krótkim filmie o zabijaniu” („Dekalog, pięć”) było dla mnie ekscytującą, ale i stresującą niespodzianką. Krzysztof starał się, bym w pełni zrozumiał, o czym ta historia opowiada, jaki jest jej psychologiczny i moralny sens. Reżyser wymagał ode mnie stanowiska w konflikcie racji dotyczącym kary śmierci. Jeśli jestem jej przeciwnikiem, to przede wszystkim dzięki rozmowom z Kieślowskim, wtedy, w latach 80-tych.
To był mój pierwszy kontakt z reżyserem filmowym. A Krzysztof wyróżniał się tym, że aktor był dla nie najważniejszy. Kiedy mówił, że teraz jest czas dla aktorów, czas na próbę, to nikt nie śmiał drgnąć. Podczas zdjęć, w czasie długich sekwencji więziennych, moje zaangażowanie jako aktora graniczyło z prywatnymi emocjami Krzysztofa Globisza. Kieślowski powstrzymał mnie od różnych gestów i zachowań, gdyż zgodnie z surowym oszczędnym stylem narracji musiałem być „wycofany”.
Jednym z odkryć Kieślowskiego był sposób pokazania zabijania i walki o życie. To nie trwa sekundę. Widzimy mozół zabijających i rozpaczliwą obronę zabijanych.
Materiał nadesłany przez Piotra Paszko. Artykuł spisany z magazynu „Film” (Krzysztof Demidowicz, grudzień 2003)